Sevgi en öznel duygudur.
Arkasında; ama , fakat, eğer kelimelerini barındırıyorsa, acı
kaçınılmaz olur. Yeryüzündeki her şeye karşı
hissedilen bu ortak duygu, kişiden kişiye değişim gösterir. Kültüre, yaşa ya da
cinsiyete bağlı değişim göstermez tamamen bireyseldir.
Bazen bu sevgiyi yüreğimizde, bazen aklımızda hissederiz.
Yürekteki hep en keskin ve deli dolu olanıdır. Uğrunda canlar yitmiştir, içinde
pişmanlık asla barınmamıştır.
Diğerinde vijdan
dışarıya karşı rahat, kendine karşı derin pişmanlık içindedir. Son nefesini
verirken, kalp bağırmaya başlar; lanet olsun! değer miydi bunca
yaşanmamışlıklara?, bunca sorumluluk saçmalıklarına?. Sadece tek hayatın vardı
ve bitti. Akıl başlar ezberletilmiş klasik cevaplara… Kalp sadece acı bir gülümseme
ile son kez bakar akla. Yapacak hiçbir şey yoktur artık, Son bir kez nefes
alır, son bir şansım daha olsaydı diye iniltiyle yalvarırsın fakat nafile…
Derin bir pişmanlıkla elveda dersin hayata, tüm hayalini kurup yapamadıklarına,
acı bir elveda…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder